Özel Defterler

Paris’teki Pere Lachaise’e gidip gezenler bir mezar taşının üzerinde binlerce ruj izi görürler. Tabiî ki bu öpücüklü mezar taşı Oscar Wilde’dan başkasına ait değildir.Aynı yerde birçok ünlü isim yatar (Chopin’den tut, La Fontaine,Balzac,Moliere’ e kadar ne ararsan var). Diğerlerinde böyle sıra dışı bir durum sezilmez. Tabi Chopin’in mezarı başında keman çalan bir kadını ne kadar doğal karşılayacağınıza bağlı…
Blenheim’da Churchill’i görmek mümkündür…Bilmiyorum ama Lincoln’ün mezarıda var tabi… Napolyon’unda var… Söylemek istediğim insanlar ölüyor ve ardından onu sevenler yıllarca o mezarı ziyaret ederek sevgilerini dile getiriyorlar… Tıpkı benim Saint Marx’da Mozart’ı Requem eşliğinde aramama benziyor, adam kayıp olsa da…
Ayrıca Stalin için “abi ben sevmiyorum deyyusu” diyen birini kolundan zorla tutup “gideceksin ulan” diyip zorla Moskova’da kimse sürüklemez. Ya da Berlin’de hislerime hakim olamayıp “Vay be Hitler,büyük adammışsın” diye Tempelhof’da yapınsam, kimseyi ırgalamaz.

Bizde durum elbette ve her zamanki gibi farklıdır. Ne sevmeye müsaade vardır ne sevenin sevdiğini dilediği şekilde ifade etmesine izin vardır. Hadise sadece “El Mahkum” tarzı. Mesela Davul Eşliğinde Anadolu Halk Dansları Topluluğu mozole önünde gösteri yapamaz, ya da Devlet Opera ve Balesi de küçük bir arya ile ziyaret gerçekleştiremez, oysa bu medeniyet seviyesini bu ülkeye kazandıran Atatürk’tür. Bir mozole ve anıtkabir özel defteri… Başka bir şey yok. Hasbelkader anıtkabir ziyaretinde çişin gelse herhalde anıttepe eteklerine kadar tutman lazım olur. Çünkü hâşâ huzurdan oradaki bir helada abdest bozmanın kim bilir kaçtır had sopası…

Haliyle bir "anıtkabir özel defteri" var. Her gelen oraya bir şeyler yazar. Düşünce ve duygudan uzak kitsch standartlarla dolu bu defterde üç ana bölüm vardır. Giriş gelişme ve sonuç. Giriş ve sonuç bölümleri direkt olarak dogmalarla süslü statik cümlelerdir. Katiyetle değişmez. Ey büyük ata diye başlanır ve izindeyiz diye bitirilir. Usul böyle cari olagelmiştir. İşin sırrı gelişme bölümündedir. Bu bölümün Atatürk’le hiçbir alakası yoktur. Ziyareti yapan şahsın hasmına giydirme kısmıdır bu paragraf. Tabi bu giydirmede mutlaka Atatürk’ü kendi yanında olarak lanse etmek de bu bölümün edebi cihetidir.

Mesela bir üniversite rektörünün adı yolsuzluğa karışmış ise bu bölümde “hayatta en hakki mürşit olan ilmin usanmaz neferlerine irticanın kirli elleri uzanmak istemiş ancak senin ışığının bunlara mani olacağına inancımız tamdır” kabilinden bir yardırma yapar.
Ya da seçimlerden mağlup çıkmış bir sol parti lideri ise “ gericilerin kurduğun muasır medeniyeti ele geçirme çabalarının boşa çıkacağını” belirten kuramsal ifadeler kullanır.
Darbe gönüllüsü bir bürokrat ise “şanlı Türk ordusunun Atatürk’ün ilke ve inkilaplarına sahip çıkacağını” kasarak vurgu yapar.

Yurt dışından gelen resmi misafirlere de bu deftere bir şeyler yazmak zorunludur. Adamlar ne yazalım’ın derdinde değildir çünkü standart bir İngilizce metin vardır ,ceketinin iç cebinden çıkarır ve çaktırmadan onu deftere kopyalar. Onlarda böylelikle Atatürkçü olmuş ve doğru yola gelmişlerdir. Ordan çıkınca biat edip ilke ve inkilapları kabul eder sonra da “yamultay, borultay” gibi bir Türk ismi alır. Seramoni biter.

Kısaca bu gelişme bölümünde herkes kendi sorunlarını yazar, sömürü yapar ve mağrur edalarla kalemi bırakır çünkü sorunu çözülmüş tüm istemedikleri Atatürk tarafından o an bertaraf edilmiştir.

On kasım geliyor. Gene bu gelişme bölümleri dolacak. Dikkatle okunmasını dilerim.

O değil de, bizim Lebowski olsa o ne yazardı onu merak ediyorum..

Yav hangi Lebowski demeyin... Bizim Dude yahu...

efe